Kad postoji spoljna izolacija, zid se ugreje i duže vreme održava temperaturu, odnosno prostorija ostaje duže topla i kad se grejanje isključi. Kad je izolacija unutrašnja, zid se noću ohladi do te mere da je potrebna poprilična debljina unutrašnje izolacije da uspori odvođenje toplote, jer je gradijent temperature poprilično veći nego kod spoljne izolacije (razlika između temperatura na unutrašnjoj i spoljašnjoj površini izolacionog sloja), a razlog je jednostavna, zimi kad su veliki minusi, zid u slučaju unutrašnje izolacije ima maltene istu temperaturu na spoljnom i unutrašnjem sloju, tako da je razlika temperature na dve strane izolacionog sloja relativno velika (npr. 30C ako je napolju -10C). u slučaju spoljašnje izolacije, zid se neznatno greje iznutra, ali ta toplota ne može da ode u spoljnu okolinu tako brzo zbog spoljašnje izolacije, pa je spoljna temeperatura zida (unutrašnji sloj spoljne izolacije) nešto niža od temperature unutrašnjeg sloja. Neka je to npr. i 10C, to bi značilo da za unutrašnju temperaturu od 20C i temperaturu napolju od -10C, razlika temperatura spoljnog i unutrašnjeg sloja spoljne izolacije iznosi 20C, što znači da će toplotna energija sporije "cureti" u okružnje zbog manjeg toplotnog gradijenta, odnosno spoljna izolacija će efikasnije vršiti posao.
Ovo je donekle uprošćeno, sve zavisi kakav je zid (šuplji blokovi ili cigla, puna cigla) i koje debljine, ali generalno spoljna izolacija je jednostavnija za ugradnju, a dodatno čini da zid praktično "glumi" ono što je cigla kod TA peći, odnosno da se ponaša kao akumulator toplote, dok kod unutrašnje izolacije zid praktično predstavlja hladnjak jer je direktno izložen spoljnoj temperaturi.
Blessed are those who can laugh at themselves, for they shall never cease to be amused.